سوگـند بر نسـیم دل انگـیز مـاتمت            ما زنـده مانـده‌ایم به شوق مُحـرّمت

چون رود خسته‌ای که به دریا رسیده است            آرام می‌شـویـم فـقـط پـای پـرچـمت

از سنگـلاخ مهـنت دنیا عـبور کرد            هر کس گذاشت پای دلش جای مقدمت

ای شور عـشق لذت شیرین زندگی            آهـنگ زنـدگـانی ما نـوحـه و دمت

مردم تمامِ عـمر گریـزانِ از غـمـند            ما بر خلاف جمع شدیم عاشق غمت

از من گذشت خوب غلامی نبوده‌ام            از کودکم بساز یکی مثل «مسلم ت»

حُسن ختام شعر گریزی ز روضه نیست            ای‌کاش قـصه بود اسیری مَحرمت